ثبت 14 حسینیه تاریخی از خراسان رضوی در فهرست آثار ملی

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما ، مرکز خراسان رضوی ، مسوول دفتر ثبت آثار تاریخی و حرایم اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری خراسان رضوی گفت : قدمت تکیه ها یا همان حسینیه ها در خراسان رضوی به دو قرن قبل بازمی گردد و این استان طلایه دار این عرصه در کشور است.

محمود طغرایی افزود: به واسطه وجود مضجع شریف حضرت رضا (ع) پرشورترین مجالس عزا برای امام حسین (ع) در کشور از این خطه برخاسته و حسینیه ها مهمترین مکان برای عزاداری های محلی بوده است.

 این مسوول بیان کرد: این حسینیه ها شامل "حسینیه قنادها" در سبزوار مربوط به اواخر دوره قاجار و اوایل دوره پهلوی، "حسینیه زرگرها" در سبزوار مربوط به اواخر دوره قاجار، "حسینیه حاج کریمی" در قوچان مربوط به دوره پهلوی و "حسینیه هیات حسینی بالا" در داورزن مربوط به اواخر دوره قاجار و اوایل دوره پهلوی می شود.

 وی، "حسینیه رحیمیان" در مشهد مربوط به اواخر دوره قاجار، "حسینیه گلمکان" در چناران مربوط به دوره قاجار، "حسینیه تایباد" مربوط به دوره پهلوی، حسینیه حصار در شهرستان بینالود مربوط به دوره پهلوی اول، "حسینیه حاج خداداد" در بجستان مربوط به دوره قاجار، "حسینیه داورزن" مربوط به دوره قاجار، "حسینیه بالاده برس" در تربت حیدریه مربوط به اواخر دوره قاجار، "حسینیه چشمه علی" در نیشابور مربوط به دوره قاجار، "تکیه ابوالفضلی" در نیشابور مربوط به دوره پهلوی اول و "تکیه سفلی کنگ" در بینالود مربوط به اواخر دوره قاجار را از دیگر حسینیه های ثبت فهرست آثار ملی دانست.

طغرایی اشاره کرد: این حسینیه ها مربوط به اواخر دوره صفویه تا میانه دوره قاجار می شود که برگرفته از اعتقاد شیعیان از زمان شکل گیری اسلام در ایران است و با معماری خاصی خود، از نظر شکل و شمایل و طراحی ساخت با دیگر اماکن مذهبی متفاوت هستند.

 وی معماری حسینیه ها را متفاوت از معماری مساجد دانست و گفت: مساجد فضای سرپوشیده ای هستند که ویژه اقامه نماز ساخته شده اند اما حسینیه ها فضای باز و بدون سقف هستند که برای برگزاری تعزیه و شبیه خوانی تعبیه شده اند.

 به گفته این مسوول، اغلب حسینیه ها چادرپوش یا خیمه پوش بوده اند؛ به طوریکه به صورت موقت چادری بر روی بخشی از سقف آن نصب می شده که نمادی از خیمه امام حسین (ع) باشد و فضای کربلا را حین برگزاری تعزیه برای مردم تداعی کند.

 وی ادامه داد: حسینیه از ابتدا دارای حیاط مرکزی بزرگ برای برگزاری شبیه خوانی و تعزیه بوده که در وسط محوطه، مراسم عزاداری هیات ها یا تعزیه و روضه خوانی برگزار می شده و مردم به تماشای آن می ایستاده اند.