۲۵ اردیبهشت روز بزرگداشت فردوسی

به گزارش خبرگزاری صداوسیما؛ حکیم ابوالقاسم فردوسی در سال 329 هجری قمی در روستای باژ از توابع طابران توس چشم به جهان گشود. وی از طبقه دهقانان توس بود که میراث فرهنگی ایران کهن را سینه به سینه به نسل های منتقل می کردند.

در گرماگرم دوران پرتشنج تاریخ ایران که فرهنگ و زبان فارسی در تاخت و تاز حکومت های غیرایرانی و زبان های عربی و ترکی رو به اضمحلال بود و زبان رسمی محافل بالای اجتماع و مکاتبات دیوانی و تالیفات علمی به زبان بیگانه بود؛ وی به پاسداشت زبان فارسی همت گماشت.
وی پس از سال ها جستجو با استفاده از شاهنامه منثور ابومنصور محمد بن عبدالرزاق توسی  در تلاشی سی ساله اثر گرانسنگ شاهنامه را به نگارش درآورد.
شاهنامه در سه بخش اساطیری، پهلوانی و تاریخی حاصل سال ها رنج سخنور نامور توس برای حفظ میراث فرهنگی ایران است. همت والا، عزم جزم، تعهد بی نظیر، هوش و استعداد مثال زدنی، زبان استوار، بهره مندی از پشتوانه عظیم فرهنگی ایران و پشتکار بسیار حکیم توس به خلق شاهکاری بی همتا در دنیای فرهنگ و ادب منجر شد.
هیچ شاعری به اندازه فردوسی در سرنوشت ملت و کشور خویش تاثیر پایدار بر جای ننهاده است. در میان تمام شاعران جهان هیچ کسی را نمی‌بابیم که همه عمر خود را از جوانی تا پیری صرف آفرینش تنها یک کتاب با آرمان انسانیت کرده باشد.
شاهنامه نگاهبان راستین سنتهای ملی و شناسنامه قوم ایرانی است. ديدگاه فردوسی و اندیشه حاکم بر شاهنامه همیشه پشتيبان خوبیها در برابر ستم و تباهی است. پهلوانانش با تمام توان به دفاع از هستي این کشور و ارزشهای ژرف انسانی بر می خیزند و در اين راه، جان خود را فدا مي كنند. برخی شخصیت های شاهنامه چون فریدون، کیخسرو و رستم نمونه متعالی انسانهايی هستند که عمرشان را به تمامی در اختيار همنوعان خود قرار داده اند. در شاهنامه ستیز دائمی میان نیکی و بدی در جریان است. فنا و بی اعتباری جهان، تکیه بر قدرت الهی و مبارزه با دروغ و ناراستی از درس های ماندگار شاهنامه است.
شاهنامه عصاره فرهنگ و تمدن ایرانی و آموزگار نیکی و پرهیز از بدی هاست.