سیاستهای ترامپ آمریکا را تنهاتر از همیشه خواهد کرد

به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما ؛ خبرگزاری فرانسه در گزارشی از واشنگتن نوشت: ترامپ با حمله به توافق هسته ای ایران که متحدان اروپایی او از آن به عنوان الگویی برای همکاری بین المللی تمجید می کنند، با اعتبار دیپلماتیک آمریکا قمار کرده است.
رئیس جمهور آمریکا با این کارش این خطر را برجسته کرده است که سیاست خارجی او موسوم به«نخست آمریکا» هنگام مواجهه با بحران های آینده به «آمریکای تنها» بینجامد.
ناظران سخت کوشیده اند میان سخنرانی های ملی گرایانه، ژست های حمایت گرایانه و فوران های توییتری اکتان-بالا، راهبردی منسجم در پشت تصمیمات ترامپ پیدا کنند.
اما در میان تصمیماتی که او برای خروج از موافقت نامه های تجاری، تحریک متحدان و پاره کردن پیمان های بین المللی اتخاذ می کند یک ویژگی خودنمایی می کند -- او ظاهرا تصمیم گرفته است به هیچ گونه مناسبات بین المللی مقید نماند.
دکترین خروج :
ریچارد هاس، رئیس بانفوذ شورای روابط خارجی گفت :«سیاست خارجی ترامپ برپایه "دکترین خروج" است».
ترامپ هنوز از توافق هسته ای ایران خارج نشده ، هرچند این را تصریح کرده است که اگر کنگره و متحدان شکاک آمریکا با تحریم های جدید موافقت نکنند، آماده است از آن خارج شود.
او این هفته از سازمان علمی فرهنگی آموزشی ملل متحد (یونسکو) خارج شد. او پیمان مشارکت ترانس-پاسیفیک را به هم زده است و به نظر می رسد قصد دارد پیمان بزرگتر نفتا را نیز نابود کند.
او بارها با انتقادهای تند خود تعهد آمریکا را در قبال متحدانش در ناتو زیر سوال برده ، و بارها دستور بازبینی سودمندی باقی ماندن در آژانس های سازمان ملل را داده است.
او حتی اعلام کرده است آمریکا از بزرگترین -- و چه بسا مهم ترین -- پیمان در تاریخ جهان، یعنی پیمان اقلیمی پاریس که 196 کشور آن را امضا کرده اند، خارج خواهد شد.
همانطور که احتمالا از قبل انتظارش می رفت، اعضای سابق دولت باراک اوباما رئیس جمهور سابق، به شدت از آنچه از دید آنها به منزله واگذاری نقش رهبری آمریکاست، خشمگین و شگفت زده اند.
بن رودز دستیار ارشد دولت قبلی آمریکا گفت :«ترامپ بار دیگر توانایی آمریکا را برای حفظ تعهدات خود در برابر موافقت نامه های بین المللی زیر سوال برده است.»
وی هشدار داد :«کشورها دیگر تمایلی برای امضای موافقت نامه با آمریکا نخواهند داشت.»

منیّت :
جان کری وزیر امور خارجه سابق آمریکا که برای حصول توافق هسته ای ایران مذاکره کرد، تصمیم ترامپ را «تصمیمی نسنجیده برای رها کردن حقایق به نفع منیّت » توصیف کرد.
او گفت :«ترامپ دست ما را ضعیف می کند، ما را از متحدانمان دور می سازد، به تندروها قدرت می دهد، کار را برای حل و فصل مسئله کره شمالی دشوارتر می کند و ما را به خطر برخورد نظامی نزدیکتر می سازد.»
اما دموکرات ها تنها کسانی نیستند که از موضع این جمهوریخواه میلیاردر انتقاد می کنند.
نیکلاس برنز، استاد دانشکده دولت در دانشگاه کندی، که او نیز مانند هاس از مقامات باسابقه دولت جرج دبلیو بوش بود، از ترامپ انتقاد دارد.
برنز گفت :«ما با ریاست جمهوری ترامپ از نقش خود در جهان عقب نشینی می کنیم.» وی تصمیم رئیس جمهور آمریکا را برای خروج از پیمان مشارکت ترانس-پاسیفیک و پیمان پاریس و تضعیف توافق هسته ای ایران «اشتباهاتی تاریخی» توصیف کرد.
متحدان سنتی واشنگتن در اروپا ابتدا در رویکرد خود به ترامپ محتاط و امیدوار بودند وی با جا افتادن در نقش خود به عنوان رئیس جمهور آمریکا نرمتر شود.
آما آنها از قمار وی بر سر توافق هسته ای ایران به خشم آمدند و واکنشی یکپارچه به آن نشان دادند.
فدریکا موگرینی، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا گفت :«روشن است که رئیس جمهور هیچ کشوری در جهان نمی تواند به چنین موافقت نامه ای پایان دهد.»
وی افزود :«رئیس جمهور آمریکا اختیارات زیادی دارد (اما) چنین اختیاری را خیر.»
دیپلمات های اروپایی در واشنگتن که به رغم حمایت برخی از مشاوران ارشد ترامپ از آنها نتوانسته اند با او گفتگویی کنند، اکنون برای نجات توافق هسته ای ایران در کنگره لابیگری می کنند.
با این حال، تصمیم ترامپ در مورد ایران دست کم حامیان قدرتمندی در واشنگتن دارد.

اهرم نفوذ آمریکا:
یک گروه صریح اللهجه از تندروهای سیاست خارجی ، که از حمایت تام کاتن سناتور بانفوذ و نیکی هیلی سفیر آمریکا در سازمان ملل برخوردارند، فشار می آوردند که ترامپ پایبندی ایران به توافق هسته ای را تایید نکند.
آنها، دست کم، با ترامپ بر سر این نکته توافق دارند که موضع سختگیرانه تر وی می تواند اهرم نفوذ آمریکا را نزد شرکای خارجی قویتر کند، نه ضعیف تر.
بن طالبلو، از فدراسیون دفاع از دموکراسی ها معتقد است :«تصمیم برای تایید نکردن (پایبندی ایران به توافق هسته ای) و در عین حال نگه داشتن آمریکا در توافق، دست کم می تواند اعتبار آمریکا را بیشتر کند.»
او گفت ترامپ «این پیام را می فرستد که اگر آمریکا احساس کند سود چندانی از موافقت نامه ها نمی برد، در آن نخواهد ماند.»
این نظریه تقریبا بی درنگ در بوته آزمون قرار خواهد گرفت.
در چند هفته آینده ترامپ و مقامات ارشد آمریکایی تلاش خواهند کرد ائتلافی به منظور تحت فشار قرار دادن کره شمالی برای کنار گذاشتن برنامه هسته ای خود تشکیل دهند.